ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی کدام است؟،بسیاری از مردم به اشتباه تصور می‌کنند که تمام ارزهای دیجیتال به‌طور کامل ناشناس هستند و نمی‌توان تراکنش‌های آن‌ها را پیگیری کرد. اما در واقع، ویژگی ناشناس بودن و حفظ حریم خصوصی فقط به دسته‌ای خاص از ارزهای دیجیتال تعلق دارد که با عنوان «پرایوسی کوین» یا «ارزهای دیجیتال حریم‌خصوصی‌محور» شناخته می‌شوند.تنها با استفاده از این نوع ارزهای دیجیتال است که می‌توان تراکنش‌هایی کاملاً ناشناس انجام داد. در مقابل، ارزهایی مانند بیت کوین و بسیاری از رمزارزهای رایج دیگر چنین سطحی از حریم خصوصی را ارائه نمی‌دهند و تراکنش‌های آن‌ها تا حد زیادی قابل ردیابی هستند.
لیست عناوینی که در این مقاله برای شما زوم ارزی عزیز آماده کرده ایم:
- ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی کدام است؟
- تاریخچه ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی
- چگونگی عملکرد ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی
- ویژگی های کلیدی ارز دیجیتال غیرقابل ردیابی
- معرفی ارزهای دیجیتال غیرقابل ردیابی
- مزایا و معایب ارز دیجیتال غیرقابل ردیابی
- تفاوت میان ارزهای معمولی با ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی
- ارز دیجیتال غیرقابل ردیابی؛نگاهی به سازوکار ضد ردیابی بودن
- چشم انداز و آینده ارز دیجیتال غیرقابل ردیابی
ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی کدام است؟
پرایوسی کوین‌ها (Privacy Coin)، که با نام‌هایی مانند ارزهای دیجیتال حریم خصوصی یا پیگیرگریز نیز شناخته می‌شوند، دسته‌ای از ارزهای دیجیتال هستند که بلاک چین آن‌ها به‌طور خاص برای حفظ ناشناس بودن تراکنش‌ها و محافظت از حریم خصوصی کاربران طراحی شده است. این ارزها با بهره‌گیری از روش‌های پیشرفته رمزنگاری، مانع از مشاهده تاریخچه تراکنش‌ها و موجودی کیف پول‌ها توسط دیگران می‌شوند.از جمله شناخته‌شده‌ترین پرایوسی کوین‌ها می‌توان به مونرو (XMR)، زی‌کش (ZEC) و دش (DASH) اشاره کرد. با این حال، میزان و نوع قابلیت‌های حریم خصوصی در میان این ارزها متفاوت است.
تاریخچه ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی
بسیاری به اشتباه تصور می‌کنند که بیت کوین یک پرایوسی کوین است، در حالی که این تصور نادرست است. در واقع، اولین ارز دیجیتال حریم‌خصوصی‌محور دنیا مونرو (Monero) بود که در سال ۲۰۱۴ از فورکی از بایت‌کوین (Bytecoin) متولد شد و تمرکز اصلی آن بر تراکنش‌های کاملاً مخفیانه بود.
مونرو از فناوری نوآورانه‌ای به نام «امضای حلقوی» (Ring Signature) استفاده می‌کرد که باعث می‌شد نه تنها هویت طرفین تراکنش، بلکه مقدار دقیق تراکنش نیز قابل مشاهده نباشد. دو سال بعد، در سال ۲۰۱۶، ارز دیجیتال زی‌کش (Zcash) با بهره‌گیری از تکنولوژی پیشرفته zk-SNARK، مرحله‌ای تازه در توسعه پرایوسی کوین‌ها رقم زد. البته این فناوری به قدرت پردازشی بالایی نیاز داشت، که همین موضوع زمینه را برای ظهور پرایوسی کوین‌های دیگری مانند ورج (Verge)، ناوکوین (NavCoin) و PIVX فراهم کرد؛ ارزهایی که هر یک در حوزه خاصی از حریم خصوصی و امنیت تمرکز داشتند.
چگونگی عملکرد ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی
می‌توان گفت که پرایوسی کوین‌ها عملکردی مشابه پول نقد دارند، اما در بستر کاملاً دیجیتال. زمانی که شما از دستگاه خودپرداز پول نقد دریافت می‌کنید، بانک تنها می‌تواند ثبت کند که چه مقدار پول برداشت کرده‌اید، اما دیگر نمی‌داند آن پول را چگونه و کجا خرج می‌کنید، مگر اینکه مجدداً آن را به سیستم بانکی بازگردانید. پرایوسی کوین‌ها نیز تا حدودی همین خصوصیت را دارند، با این تفاوت که همه‌چیز در فضای دیجیتال اتفاق می‌افتد.
با این حال، حفظ حریم خصوصی در محیط دیجیتال کار ساده‌ای نیست، به‌ویژه زمانی که اطلاعات شخصی کاربران به‌صورت گسترده در فضای ابری ذخیره می‌شود. بیشتر صرافی‌های ارز دیجیتال که از پرایوسی کوین‌ها پشتیبانی می‌کنند، هنگام ایجاد حساب کاربری، از کاربران می‌خواهند هویت خود را تأیید کنند. با این‌حال، به دلیل ویژگی‌های خاص این دسته از ارزها، ردیابی یا افشای جزئیات تراکنش‌های بعدی کاربران بسیار دشوار است.
البته باید توجه داشت که هرچند پرایوسی کوین‌ها نسبت به سایر ارزهای دیجیتال در برابر ردیابی مقاوم‌تر هستند، اما همچنان هیچ‌چیز به‌طور کامل ناشناس نیست. با بهره‌گیری از ابزارهای پیشرفته تحلیل بلاک چین، ردیابان حرفه‌ای ممکن است بتوانند مسیر حرکت برخی از این ارزها را تا حدی دنبال کنند.
تنش میان شفافیت و حریم خصوصی در فناوری بلاک چین
بلاک چین‌های عمومی به‌صورت ذاتی شفاف هستند. این شفافیت به کاربران این امکان را می‌دهد که تمامی تراکنش‌های انجام‌شده در شبکه را مشاهده کرده و از صحت عملکرد سیستم اطمینان حاصل کنند. این ویژگی، در زمان راه‌اندازی بیت کوین به‌عنوان نخستین بلاک چین، یکی از ارکان اصلی برای ایجاد اعتماد در فناوری غیرمتمرکز به‌شمار می‌رفت.
اما همین شفافیت، چالشی برای حفظ حریم خصوصی کاربران ایجاد می‌کند. بلاک چین، اگرچه نام یا اطلاعات شخصی افراد را نمایش نمی‌دهد، اما آدرس‌های عمومی را کاملاً آشکار نگه می‌دارد. به‌عنوان مثال، اگر فردی به نام باب برای آلیس یک بیت کوین ارسال کند، از آن پس می‌تواند تمام تراکنش‌هایی را که از آن آدرس انجام می‌شود، مشاهده کند و حتی مقدار دقیق بیت کوین در کیف پول آلیس را ببیند. این موضوع باعث می‌شود تا تصور ناشناس بودن کامل در بلاک چین‌هایی مثل بیت کوین، نادرست باشد.
در سال‌های ابتدایی ظهور بیت کوین، بسیاری گمان می‌کردند که این رمزارز ناشناس است، چون برای ساخت کیف پول نیازی به ارائه اطلاعات هویتی نیست. اما همان‌طور که در مثال بالا دیدیم، در صورت ارتباط یک آدرس با هویت واقعی یک فرد، تمامی سوابق مالی او قابل پیگیری خواهد بود.
ناشناس‌بودن ظاهری در بیت کوین و تجربه جاده ابریشم
یکی از نمونه‌های مشهور که این ناشناس‌بودن ظاهری را زیر سؤال برد، ماجرای تعطیلی بازار دارک‌وب «جاده ابریشم» (Silk Road) توسط اف‌بی‌آی در سال ۲۰۱۳ بود. در جریان این عملیات، نیروهای تحقیقاتی موفق شدند تراکنش‌های بیت کوینی را که به این بازار مرتبط بود، ردیابی کرده و در نهایت به هویت فردی به نام راس اولبریخت (Ross Ulbricht) برسند. این پرونده نشان داد که با وجود نبود اطلاعات هویتی در شبکه بیت کوین، امکان شناسایی کاربران از طریق تحلیل تراکنش‌ها وجود دارد.
ویژگی های کلیدی ارز دیجیتال غیرقابل ردیابی
حفظ حریم خصوصی
مهم‌ترین ویژگی پرایوسی کوین‌ها یا ارزهای دیجیتال پیگیرگریز، تمرکز آن‌ها بر محافظت از حریم خصوصی کاربران است. هر یک از این ارزها با بهره‌گیری از روش‌ها و فناوری‌های خاص خود، تلاش می‌کنند تا اطلاعات حساس کاربران مانند هویت و جزئیات تراکنش‌ها را مخفی نگه دارند.
پنهان بودن موجودی حساب
در بسیاری از پرایوسی کوین‌ها، اطلاعات مربوط به موجودی کیف پول‌ها برای عموم قابل مشاهده نیست. برخلاف بیت کوین که در آن می‌توان به‌راحتی موجودی هر آدرس را بررسی کرد، در ارزهای پیگیرگریز این اطلاعات به‌صورت رمزنگاری‌شده یا مخفی باقی می‌ماند.
ترکیب شفافیت و حریم خصوصی
یکی از ویژگی‌های جالب پرایوسی کوین‌ها، تلاش برای ایجاد تعادل میان شفافیت و پنهان‌کاری است. هرچند در نگاه اول این دو ویژگی متضاد به‌نظر می‌رسند، اما بلاک چین‌های خاصی توانسته‌اند تا حدی این دو مفهوم را در کنار هم قرار دهند تا هم امنیت شبکه حفظ شود و هم حریم خصوصی کاربران رعایت گردد.
استفاده از فناوری‌های پیشرفته
برای حفظ امنیت و جلوگیری از افشای اطلاعات، پرایوسی کوین‌ها از ابزارهای تخصصی مانند امضاهای حلقوی (Ring Signatures)، آدرس‌های مخفی (Stealth Addresses)، تراکنش‌های غیرقابل ردیابی و تکنیک‌های ترکیب کوین‌ها (Coin Mixing) استفاده می‌کنند. این فناوری‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که مسیر تراکنش‌ها و هویت افراد را برای ناظران خارجی به شدت مبهم و غیرقابل پیگیری کنند.
معرفی ارزهای دیجیتال غیرقابل ردیابی
مونرو (Monero)
ارز دیجیتال مونرو با نماد XMR به‌دلیل قابلیت بالا در ناشناس نگه‌داشتن هویت کاربران، محبوبیت زیادی به دست آورده است. ردیابی تراکنش‌های این رمزارز بسیار دشوار است، زیرا از فناوری آدرس‌های مخفی (Stealth Addresses) استفاده می‌کند که فرستنده و گیرنده را در فرآیند انتقال پنهان نگه می‌دارد. سطح حریم خصوصی در مونرو آن‌قدر بالا است که اداره مالیات ایالات متحده (IRS) جایزه‌ای ۶۲۵ هزار دلاری برای شکستن سیستم ناشناس‌سازی آن تعیین کرده است. با این حال، یکی از متخصصان حوزه بلاک چین اشاره کرده که اگرچه مونرو به‌طرز هوشمندانه‌ای طراحی شده، اما نمی‌توان آن را کاملاً بی‌نقص دانست.
زی‌کش (Zcash)
زی‌کش با نماد ZEC اغلب این‌گونه توصیف می‌شود که اگر بیت کوین را به پروتکل HTTP تشبیه کنیم، زی‌کش مانند HTTPS است؛ یعنی نسخه‌ای امن‌تر با تمرکز بیشتر بر حریم خصوصی. این ارز دیجیتال به کاربران اجازه می‌دهد تا بدون افشای آدرس‌های عمومی، تراکنش‌های خود را انجام دهند. همچنین میزان تراکنش نیز در این فرآیند پنهان می‌ماند، که آن را به یکی از گزینه‌های محبوب برای کاربران حریم‌خصوصی‌گرا تبدیل کرده است.
دش (Dash)
رمزارز دش که در سال ۲۰۱۴ راه‌اندازی شد، ابتدا با نام Xcoin معرفی گردید و سپس به DarkCoin تغییر نام داد. در نهایت، نام نهایی آن Dash (ترکیب Digital + Cash) شد. این ارز دیجیتال قابلیت PrivateSend را در اختیار کاربران قرار می‌دهد که از طریق آن می‌توانند انتخاب کنند آیا می‌خواهند تراکنش‌هایشان به‌صورت ناشناس انجام شود یا نه. این ویژگی به کاربرانی که مایل به رعایت قوانین مالی کشور خود هستند، انعطاف‌پذیری بیشتری می‌دهد. البته استفاده از گزینه تراکنش خصوصی ممکن است موجب افزایش جزئی در کارمزدها شود.
مزایا و معایب ارز دیجیتال غیرقابل ردیابی
مزایا
شرکت حقوقی Perkins Coie بر این باور است که رمزارزهای غیرقابل ردیابی یا اصطلاحاً پرایوسی کوین‌ها، برخلاف تصور رایج، نسبت به سایر ارزهای دیجیتال کمتر در فعالیت‌های مجرمانه و پولشویی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این شرکت معتقد است مزایای این نوع توکن‌ها به‌مراتب بیشتر از معایب آن‌هاست. با وجود تلاش نهادهای مختلف برای محدودسازی رشد و گسترش پرایوسی کوین‌ها، Perkins Coie تأکید می‌کند که چنین مداخلاتی ضرورتی ندارد.
بر اساس نتایج تحقیقاتی که توسط این شرکت انجام شده، بیش از ۹۰ درصد آدرس‌های مرتبط با فعالیت‌های دارک‌وب متعلق به بلاک چین بیت کوین هستند، در حالی‌که تنها حدود ۰.۳ درصد از این آدرس‌ها مربوط به ارزهایی مانند مونرو، دش و زی‌کش است.
معایب
با وجود مزایای قابل‌توجه، پرایوسی کوین‌ها محدودیت‌هایی نیز دارند. یکی از ضعف‌های این دسته از رمزارزها این است که امکان اجرای اسکریپت یا کدنویسی در تراکنش‌های آن‌ها وجود ندارد؛ موضوعی که مانع از توسعه و پیاده‌سازی قراردادهای هوشمند در این شبکه‌ها می‌شود.
همچنین، استفاده از فناوری‌های پیشرفته رمزنگاری باعث شده کارمزدهای تراکنش‌ها در شبکه‌های پرایوسی کوین نسبت به دیگر ارزهای دیجیتال بالاتر باشد. افزون بر این، دولت‌ها و نهادهای نظارتی نیز به صرافی‌ها و پلتفرم‌های پرداخت فشار می‌آورند تا هزینه تراکنش‌های محرمانه را افزایش دهند و به این ترتیب جذابیت آن‌ها را کاهش دهند.
از سوی دیگر، هرچند فناوری پرایوسی کوین‌ها همواره در حال به‌روزرسانی و بهبود است، اما داده‌های قدیمی معمولاً به‌روزرسانی نمی‌شوند. این مسئله ممکن است در بلندمدت منجر به افشای اطلاعات مربوط به تراکنش‌های گذشته – حتی ماه‌ها یا سال‌ها پیش – شود.
تفاوت میان ارزهای معمولی با ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی
تراکنش‌های بیت کوین، اتریوم و بسیاری از رمزارزهای رایج، به‌طور کامل ناشناس نیستند. اگرچه برای انجام تراکنش در شبکه بیت کوین نیازی به ارائه اطلاعات هویتی نیست، اما بلاک چین این ارز دیجیتال ساختاری شفاف دارد و امکان پیگیری جزئیات هر تراکنش، از مبدأ تا مقصد، به‌صورت عمومی فراهم است.
همچنین موجودی هر آدرس در بلاک چین بیت کوین یا اتریوم به‌راحتی قابل مشاهده است. بنابراین، اگر یک تراکنش از طریق یک پلتفرم متمرکز مانند صرافی انجام شود و آن صرافی اطلاعات هویتی کاربران را ذخیره کرده باشد، به‌راحتی می‌توان فهمید که یک فرد چه مقدار بیت کوین دارد و با چه آدرس‌هایی تراکنش انجام داده است.
در نتیجه می‌توان گفت که بیت کوین در بهترین حالت «نیمه‌ناشناس» است. رسیدن به سطح بالایی از ناشناس بودن در این شبکه نیازمند استفاده از ابزارها و روش‌های پیچیده است، و حتی در این حالت نیز ناشناسی کامل قابل‌دستیابی نیست. با استفاده از وب‌سایت‌های جست‌وجوی بلاک چین مانند Blockchair.com می‌توان به‌سادگی یک آدرس بیت کوین و تمام تراکنش‌های مرتبط با آن را ردیابی کرد.
ارز دیجیتال غیرقابل ردیابی؛نگاهی به سازوکار ضد ردیابی بودن
آدرس‌های مخفی (Stealth Addresses)
آدرس‌های مخفی یکی از مهم‌ترین ابزارهای حفظ حریم خصوصی در پرایوسی کوین‌ها هستند. این فناوری با استفاده از ترکیب کلیدهای عمومی و خصوصی کاربران، برای هر تراکنش یک شناسه‌ی منحصربه‌فرد و یک‌بارمصرف تولید می‌کند. در نتیجه، هر بار که یک فرد رمزارز دریافت می‌کند، آدرسی جدید و متفاوت برای او ایجاد می‌شود، بدون اینکه آدرس اصلی او فاش شود.
آدرس‌های مخفی مانند یک واسطه یا آدرس پراکسی در شبکه بلاک چین عمل می‌کنند و مانع از آن می‌شوند که سایر کاربران بتوانند به هویت واقعی فرستنده یا گیرنده پی ببرند. این آدرس‌ها به‌نوعی همانند یک لایه محافظتی بین کاربر و بلاک چین قرار می‌گیرند و تعاملات را بدون افشای اطلاعات شخصی ممکن می‌سازند.
امضاهای حلقه‌ای و RingCT
امضای حلقه‌ای یا Ring Signature نوعی امضای دیجیتال است که در آن تراکنش توسط یکی از اعضای یک گروه (یا حلقه) انجام می‌شود، اما هیچ‌کس نمی‌تواند تشخیص دهد دقیقاً کدام عضو گروه این کار را انجام داده است. هر عضو حلقه دارای کلید اختصاصی خود است و برای امضای یک تراکنش نیازی به مشارکت سایر اعضا ندارد.
این سازوکار باعث می‌شود تا هویت فرستنده واقعی در میان گروهی از کاربران گم شود و امکان ردیابی به حداقل برسد. نسخه‌ی پیشرفته‌تری از این فناوری با نام RingCT (امضای حلقه‌ای همراه با تراکنش محرمانه) عرضه شده که علاوه بر پنهان‌سازی هویت فرستنده، مقدار تراکنش و گیرنده را نیز مخفی نگه می‌دارد.
پروتکل‌های میکسر و کوین‌جوین (CoinJoin)
پروتکل‌های ترکیب یا میکسر مانند CoinJoin برای تقویت حریم خصوصی در رمزارزهایی مانند بیت‌کوین و دش توسعه یافته‌اند. در این روش، کاربران دارایی‌های خود را به یک آدرس میکسر ارسال می‌کنند. میکسر سپس این دارایی‌ها را با هم ترکیب کرده و ارتباط مستقیم بین فرستنده و گیرنده را از بین می‌برد.
در تکنیک CoinJoin چند کاربر به‌صورت گروهی دارایی‌های خود را در یک تراکنش مشترک ادغام می‌کنند و در پایان، هرکدام دوباره مقدار معادل خود را دریافت می‌کنند. با این کار، مسیر و منشأ دارایی‌ها نامشخص شده و تراکنش‌ها غیرقابل‌ردیابی می‌شوند.
زی‌کی اسنارک (ZK-SNARK)
پروتکل ZK-SNARK، که مخفف عبارت «Zero-Knowledge Succinct Non-Interactive Argument of Knowledge» است، یکی از پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌های رمزنگاری برای حفظ حریم خصوصی در بلاک چین‌ها به شمار می‌رود. در این روش، فرد می‌تواند بدون آن‌که اطلاعاتی درباره تراکنش مانند مبلغ یا آدرس کیف پول را فاش کند، به شبکه اثبات کند که تراکنش معتبر است.
این نوع رمزنگاری امکان انجام تراکنش‌های معتبر و همزمان محرمانه را فراهم می‌کند. ارز دیجیتال زی‌کش (Zcash) اولین پرایوسی کوینی بود که این فناوری را به‌صورت گسترده در بلاک چین خود پیاده‌سازی کرد.
میمبل ویمبل (MimbleWimble)
میمبل ویمبل یک پروتکل غیرمتمرکز است که با هدف بهبود حریم خصوصی و مقیاس‌پذیری در شبکه‌های بلاک چین طراحی شده است. در این روش، ساختار تراکنش‌ها به‌گونه‌ای تنظیم می‌شود که اطلاعات مربوط به فرستنده، گیرنده و مقدار تراکنش‌ها از دید سایر کاربران پنهان بماند.
با استفاده از این پروتکل، تنها دو طرف درگیر در تراکنش می‌توانند به جزئیات آن دسترسی داشته باشند. در عین حال، دیگران فقط مجموعه‌ای از داده‌های مبهم و ترکیب‌شده را مشاهده می‌کنند که هیچ ارتباط مشخصی با یک تراکنش خاص ندارند. میمبل ویمبل به‌طور همزمان ناشناسی کاربران را تضمین کرده و حجم داده‌های ذخیره‌شده در بلاک چین را کاهش می‌دهد.
چشم انداز و آینده ارز دیجیتال غیرقابل ردیابی
آینده پرایوسی کوین‌ها در سال ۲۰۲۴ با چالش‌های متعددی روبه‌رو است و نمی‌توان آن را چندان درخشان و جذاب توصیف کرد. فشارهای فزاینده نهادهای قانون‌گذار بر این دسته از ارزهای دیجیتال، باعث شده بسیاری از صرافی‌های بزرگ و معتبر از ارائه خدمات مربوط به آن‌ها خودداری کنند. علاوه بر این، محدودیت‌های کاربردی پرایوسی کوین‌ها در حوزه‌های مختلف نیز باعث شده استقبال عمومی از آن‌ها کمتر از دیگر رمزارزها باشد.
کشورهایی مانند ژاپن در سال ۲۰۱۸ به‌طور رسمی استفاده از پرایوسی کوین‌ها را ممنوع کردند و کشورهایی نظیر استرالیا و کره جنوبی نیز در مدت کوتاهی پس از آن، تصمیمات مشابهی اتخاذ نمودند. همچنین برخی صرافی‌های مطرح مانند کراکن، بای‌بیت و هوبی به دلیل تغییرات در قوانین بین‌المللی، دسترسی برخی کاربران به این رمزارزهای پیگیرگریز را محدود کرده‌اند.
با وجود این فشارها، بررسی مزایا و معایب پرایوسی کوین‌ها نشان می‌دهد که این فناوری همچنان پتانسیل رشد در دهه آینده را دارد. اما نمی‌توان از موانع قانونی و نظارتی گسترده چشم‌پوشی کرد. از آنجا که ردیابی تراکنش‌های این ارزها بسیار دشوار است، طبیعی است که دولت‌ها و نهادهای نظارتی تمایل چندانی به رواج این دسته از رمزارزها نداشته باشند. حتی در برخی کشورها مانند ژاپن، مقامات رسمی خواستار توقف کامل توسعه و فعالیت ارزهای دیجیتال خصوصی شده‌اند؛ موضوعی که آینده این توکن‌ها را در هاله‌ای از ابهام قرار می‌دهد.
در مقابل، چهره‌هایی شناخته‌شده در دنیای رمزارزها دیدگاهی متفاوت دارند. ویتالیک بوترین، خالق اتریوم، بر این باور است که کوین‌های غیرقابل‌ردیابی و غیرمتمرکز نسبت به ارزهای دیجیتالی که زیر نظر نهادهای دولتی فعالیت می‌کنند، برتری‌های قابل توجهی دارند. او ابراز امیدواری کرده که در آینده، تبادلات اقتصادی جهانی بیشتر بر بستر ارزهای دیجیتال خصوصی انجام شود.
سوالات متداول
-
ارز دیجیتال غیرقابل‌ردیابی یا پرایوسی کوین چیست؟
ارز دیجیتال غیرقابل‌ردیابی یا پرایوسی کوین نوعی رمزارز است که با استفاده از فناوری‌های رمزنگاری پیشرفته، هویت فرستنده، گیرنده و مبلغ تراکنش را پنهان می‌کند و امکان ردیابی اطلاعات را از بین می‌برد.
-
چه تفاوتی میان بیت کوین و پرایوسی کوین‌ها وجود دارد؟
بیت کوین یک ارز نیمه‌ناشناس است؛ یعنی تراکنش‌ها و موجودی کیف پول‌ها در بلاک چین آن قابل مشاهده هستند. اما پرایوسی کوین‌ها مانند مونرو یا زی‌کش، تراکنش‌هایی ایجاد می‌کنند که اطلاعات آن‌ها برای عموم غیرقابل‌مشاهده است.
-
چرا برخی کشورها استفاده از پرایوسی کوین‌ها را ممنوع کرده‌اند؟
به‌دلیل غیرقابل‌ردیابی بودن تراکنش‌ها، دولت‌ها نگران استفاده از این ارزها برای فعالیت‌های غیرقانونی مانند پولشویی یا تأمین مالی غیرقانونی هستند؛ به همین دلیل برخی کشورها آن‌ها را ممنوع یا محدود کرده‌اند.
-
معروف‌ترین ارزهای دیجیتال غیرقابل‌ردیابی کدامند؟
از مشهورترین پرایوسی کوین‌ها می‌توان به مونرو (Monero)، زی‌کش (Zcash)، دش (Dash)، ورج (Verge) و PIVX اشاره کرد.
-
آیا استفاده از پرایوسی کوین‌ها قانونی است؟
قانونی بودن این ارزها بستگی به کشور محل سکونت دارد. در برخی کشورها استفاده آزاد است، در حالی که در برخی دیگر مانند ژاپن یا کره جنوبی، استفاده از آن‌ها ممنوع اعلام شده است.
-
چگونه پرایوسی کوین‌ها اطلاعات تراکنش‌ها را پنهان می‌کنند؟
این ارزها از فناوری‌هایی مانند امضاهای حلقه‌ای (Ring Signatures)، آدرس‌های مخفی (Stealth Addresses)، تکنیک CoinJoin، و رمزنگاری دانش صفر (ZK-SNARK) استفاده می‌کنند تا اطلاعات حساس را از دید عمومی مخفی نگه دارند.
-
آیا می‌توان پرایوسی کوین‌ها را به راحتی در صرافی‌ها خرید و فروش کرد؟
در بسیاری از صرافی‌های بزرگ مانند بایننس یا کراکن، پشتیبانی از پرایوسی کوین‌ها محدود شده یا حذف شده است. اما هنوز صرافی‌های خاص و کوچکتری هستند که از این ارزها پشتیبانی می‌کنند.
-
آیا پرایوسی کوین‌ها برای مجرمان طراحی شده‌اند؟
خیر. اگرچه این ارزها می‌توانند توسط افراد خلافکار استفاده شوند، اما هدف اصلی آن‌ها حفاظت از حریم خصوصی کاربران عادی است، مشابه پول نقد در دنیای واقعی که ناشناس است.
-
آیا تراکنش‌های پرایوسی کوین‌ها کاملاً غیرقابل‌ردیابی هستند؟
در بیشتر موارد، این تراکنش‌ها بسیار سخت و گاه غیرممکن برای ردیابی هستند. اما برخی کارشناسان معتقدند با پیشرفت فناوری تحلیل بلاک چین، ممکن است در آینده امکان شناسایی برخی تراکنش‌ها فراهم شود.
-
آیا آینده‌ای برای پرایوسی کوین‌ها وجود دارد؟
با وجود فشارهای نظارتی، بسیاری از کارشناسان و توسعه‌دهندگان بر این باورند که تقاضا برای حفظ حریم خصوصی در فضای دیجیتال رشد خواهد کرد و پرایوسی کوین‌ها می‌توانند در آینده‌ای نه‌چندان دور نقش پررنگ‌تری در بازار رمزارزها ایفا کنند.
سخن پایانی
رمزنگاری در واقع مجموعه‌ای از روش‌ها و تکنیک‌هایی است که برای ایجاد ارتباط امن در حضور افراد غیرمجاز طراحی شده است. در این میان، ارزهای دیجیتال غیرقابل‌ردیابی یا پرایوسی کوین‌ها نقش مهمی در اکوسیستم رمزنگاری ایفا می‌کنند. با وجود اینکه ویژگی غیرقابل‌ردیابی بودن آن‌ها ممکن است در برخی فعالیت‌های مجرمانه مورد سوءاستفاده قرار گیرد، اما نمی‌توان نقش مهمشان در حفظ حریم خصوصی را نادیده گرفت.
گرچه طبق گزارش‌ها تنها درصد ناچیزی از ارزهای دیجیتال برای اهداف غیرقانونی مانند پولشویی یا تأمین مالی تروریسم استفاده می‌شوند، اما بسیاری از دولت‌ها نسبت به این نوع دارایی‌ها نگرانی دارند. همین دیدگاه منفی باعث شده است که در بسیاری از صرافی‌های بین‌المللی، معاملات مرتبط با این رمزارزها متوقف شود. از این‌رو، افرادی که قصد استفاده یا معامله با این نوع ارزها را دارند، باید با در نظر گرفتن قوانین کشور خود، با احتیاط عمل کنند.
کوین‌های غیرقابل‌ردیابی یکی از نوآوری‌های نسبتا جدید در دنیای رمزارزها هستند که البته با جنجال‌های زیادی همراه بوده‌اند. این رمزارزها هم طرفداران پرشور دارند و هم مخالفان جدی. در نگاه نخست ممکن است چنین توکن‌هایی خطرناک به نظر برسند، اما بسیاری معتقدند که در یک اقتصاد دیجیتال آزاد و امن، چنین ابزارهایی لازم و ضروری هستند.
ممنون که تا پایان مقاله”ارز دیجیتال غیر قابل ردیابی کدام است؟“همراه ما بودید
نظرات کاربران